هیچ وقت دیر نیست

ترامپ با خروج از برجام و پشت پا زدن به همه تعهدات خودش به عبارتی برجام را پاره کرد و ما را یاد پاره کردن قطعنامه 598 توسط صدام (رهبر دیکتاکتور و معدوم عراق) انداخت و ما در حالی زیر بار قطعنامه رفتیم که حضرت امام خمینی به شدت با امضا کردن آن مخالف بود و از روی ناچار متاثر از فشار اکبر هاشمی رفسنجانی و برخی دیگر آن را پذیرفت و عنوان کرد که امضا کردن این قطعنامه برای من همانند نوشیدن جام زهر است.

اما آقای حسن روحانی را چه شده بود که با آن همه تجارب دوباره پای مذاکره با آمریکایی ها نشست و زیر بار یک برجام ننگین شد. امضایی که اعتبار ایران را خدشه دار کرد. امضایی که منجر به اجرای تعهدات بی چون و چرای ایران شد و منافعی همچون تقریبا هیج برای ایران داشت.

اما حالا دیگر وقت آن شده که حضرات اصلاح طلب متوجه این باشند که ما یک ایران قدرتمند و سرشار از ثروت داریم. آیا بهتر نیست که به جای تکیه بر غربی ها و کدخدا نامیدن یک عنصر مزاحم به توانمندی های داخلی خودمان توجه کنیم؟ آیا بهتر نیست که با تاسیس بانک های دوجانبه در کشورهای آسیایی و آفریقایی تکیه خودمان را از دلار و یوروی اروپایی ها برداریم؟ تا کی می خواهیم خودباخته باشیم؟

این برای اصلاح طلبان یک امتیاز بسیار منفی است که به جای تقویت توان داخلی روی به واردات بیاوریم و همه چیزمان را از غرب و آمریکا بخواهیم.